Janneke vertelt over de herstelperiode de reacties en haar conclusies. Is dit wat ze echt wilde?

Mijn collega Peter staart me aan. Eerst neemt hij mijn gezicht in zich op. Vervolgens mijn borsten, billen, benen en dan weer mijn borsten. ‘Goh’, zegt hij dan. ‘Wat zie je er goed uit. Ik wist niet dat stoppen met roken als bijkomend effect heeft dat je grotere borsten krijgt.’ Wanneer ik later op controle ben bij Dr. Paris Melis zegt hij dit opvallend te vinden. ‘De meeste mensen in je omgeving die je niet zo goed kennen, hebben helemaal niet in de gaten dat er iets aan je borsten is veranderd. Mits je je uiteraard een beetje op dezelfde manier blijft kleden.’ Collega Peter is blijkbaar een uitzondering. Na de operatie heb ik resoluut besloten na tien jaar te stoppen met roken. Vanuit het motto: je wilt toch iets terugdoen voor je lichaam. De meeste kennissen en collega’s slikken deze verklaring als zoete koek om de extra kilo’s (optisch gezien maakt het blijkbaar niet uit of je een dikkere kont of dikkere tieten hebt?) te verklaren. Alleen Peter laat zich niet voor de gek houden.

In gedachten verzonken, ontdoe ik mij intussen van mijn witte sportbh. Het is de eerste keer na de operatie dat Dr. Melis mijn borsten ziet en ik ben erg benieuwd wat hij ervan vindt. Uiteraard wil je toch het liefst dat jouw borsten de mooiste zijn die de kliniek ooit heeft voortgebracht en in de toekomst als voorbeeld worden gebruikt voor alle dames die volgen.

In alle rust bekijkt Dr. Melis het eindresultaat: links, rechts, voor, onder. Na een slopende stilte spreekt hij zijn eindoordeel uit. ‘Jazeker’ knikt hij tevreden. ‘Ze zijn erg mooi geworden!’ De huid staat nog wat strak (goh!), maar dat is volgens hem heel normaal. De boel heeft gewoon wat tijd nodig om op te rekken en naar beneden te zakken. Maar het herstel verloopt al met al meer dan voorspoedig. ‘Ben je er zelf ook tevreden mee?’ vraagt hij. En of ik er blij mee ben! En nu Dr. Melis het slagen van mijn operatie heeft bevestigd, kan ik het wel uitschreeuwen van blijdschap. En dat euforische en trotse gevoel wordt in de loop der weken alleen maar groter en groter.

Thank god, want de eerste dagen na de operatie kenmerkten zich namelijk door pijn. Veel pijn. Heel veel pijn. Allesverzengende pijn. Tuurlijk, wel voor het goede doel. En wie mooi wil zijn, moet pijn lijden. Dat snap ik heus wel. Maar wekenlang noodgedwongen op je rug slapen – in een oncharmante sportbeha die de boel moet beschermen tegen onverwachte bewegingen en al het andere kwaad – is echt geen pretje. En bovendien doet alles, ondanks al deze voorzorgsmaatregelen, toch nog zeer.

Pijnstillers

Pijnstillers zijn de eerste dagen bittere noodzaak. Daarnaast overheerst gek genoeg de dwangneurose om mijn nieuwe aanwinsten ongeveer om de tien minuten grondig te inspecteren. Dr. Melis had me al gewaarschuwd dat alle vrouwen kritischer dan ooit hun nieuwe jopies onder de loep nemen. Van tevoren leek mij dit onzin. Je bent op zo’n moment toch blij dat je eindelijk grotere borsten hebt? Maar ook ditmaal blijkt Dr. Melis de waarheid in pacht te hebben. Want, vraag ik aan vriend Sander, waren ze daarvoor ook al zo ongelijk? Ze zullen toch niet zo hoog in mijn nek blijven zitten? En die littekens zijn wel heel goed zichtbaar. Blijft dat zo?

Na een aantal weken begint de boel echter, zoals beloofd, te zakken, neemt de zwelling af, staat de huid minder strak en zijn de littekens niet meer zo rood en gezwollen. Het is ook de periode waarin ik definitief mijn nieuwe cupmaat weet: 75C! Ik ben dolblij. Het is namelijk bij iedere borstvergroting afwachten op welke maat je uitkomt met 280 cc. Dat verschilt nu eenmaal per persoon. 75C stemt mij uitermate tevreden. Waar ik voorheen de labels met 75A uit mijn bh’s knipte, laat ik ze nu lekker zitten.

Langzamerhand worden ook alle clichés bewaarheid: ik ga rechter op lopen, voel me vrouwelijker en douche sinds tien jaar weer met het licht aan. Ik was voor de operatie geen zielig vogeltje, maar ik merk wel dat er nu vaker een lach af kan. Aan- en uitkleden levert bijvoorbeeld standaard een glimlach op. Niet langer is het kiezen van een outfit een worsteling. Sterker nog, het is een van de leukste momenten van de dag. Alles staat me. En dat begint uiteraard bij de lingerie. Ik ben inmiddels vaste klant van de Hunkemöller en de lingerieafdeling van de Bijenkorf (wat is 75C vaak uitverkocht trouwens!). En behalve vijf nieuwe bikini’s, behoren ook strakke t-shirts met V-hal, jurkjes met decolleté en straplesskledij ineens tot mijn garderobe.

Mijn eerste bezoek aan het strand is een hoofdstuk apart. Bij het wakker worden voel ik me kinderlijk blij. Alsof je je schoen hebt gezet voor Sinterklaas en ‘s ochtends in alle vroegte kijkt of er wat is achtergelaten. Ik pas dan ook eindeloos al mijn nieuwe bikini’s en hemdjes om uiteindelijk te kiezen voor de grijze top met daaronder de witte bikini met bloemenopdruk. Ik! Ben! Sexy! Eindelijk. De top gaat bij aankomst overigens meteen uit. En op het strand ben ik vervolgens degene die de hele dag drinken haalt en net iets te vaak van strandbed naar bar paradeert. Mijn half ontblote borsten trekken voor het eerst in 31 jaar – of ik zie het nu pas? – bekijks. Opvallend genoeg zijn het niet alleen mannen, maar vooral ook vrouwen die een blik op mijn decolleté werpen. En waar ik voorheen een verbrande rug had aan het eind van de dag, ben ik nu egaal gebruind. Ook vriend Sander is blij met de nieuwe boobies. Zo blij, dat hij bij wijze van spreken het kassameisje van de Albert Heijn wil vertellen wat er in zijn, of liever gezegd, mijn leven is voorgevallen. Het leidt zo nu en dan tot de nodige discussie. Want ja, ik wil best vertellen dat ik nieuwe borsten heb, maar wel tegen de mensen die ik daarvoor uitkies.

Zo zit op een dag -tot mijn grote verbazing – mijn schoonmoeder met rode oren en het tijdschrift Jackie op de bank als ik thuiskom. Maar zo gênant als ik het van tevoren allemaal had voorgesteld – dat de hele wereld over mij zou praten – is het bij lange na niet. Sterker, de vriendinnen die er vooraf fel op tegen waren, zien na hun zwangerschappen plots ook de voordelen van plastische chirurgie.

En dan: ons seksleven. Want dat willen jullie natuurlijk ook weten. Laat ik voorop stellen: dat zat al wel snor. Met kleine tieten kun je namelijk ook prima seks hebben, wat de porno-industrie ons ook wijs maakt. Maar eerlijk is eerlijk: het krijgt wel een boost. In het begin lachen we erom – toch maf als er ineens een meisje bovenop je zit met zulke jetsers. Maar dan begint het grote genieten. Want bottom line is natuurlijk, dat ik nu meer zelfvertrouwen heb. En dat maakt elke seks beter. Ik ben vrijer, neem vaker het initiatief en als we klaar zijn trek ik niet snel de dekens over me heen, maar blijf ik rustig in mijn blootje rondlopen.

Over all kunnen we dus – vijf maanden na mijn operatie – rustig stellen dat mijn leven er significant op is vooruitgegaan. Leukere kleren, vrijere seks, lekker naar het strand, hatsee. Let wel: mijn karakter is heus niet 180 graden gedraaid. Ik maak nog steeds dezelfde flauwe grappen, ik kan nog steeds niet koken, ik heb niet ineens een nieuwe vriendengroep met asociale types met een scooter (had ik al, die scooter) en ik heb Sander niet ingeruild voor een breed geschouderde gozer in een Hummer. En ik ben ook niet ineens groot voorvechter van het te pas en te onpas laten verbouwen van je lichaam. Maar tegen het meisje op het strand dat bij 26 graden haar trui aanhoudt omdat ze zich schaamt voor haar kleine borsten, zou ik willen zeggen: denk er eens serieus over na. Want, en dat is het laatste cliché in dit verhaal, ik denk nu ook: had ik dit maar tien jaar eerder gedaan. Echt.

Deel 1 teruglezen? Klik hier
Deel 2 teruglezen? Klik hier