Hieronder vindt u deel 1 van de drieluik; Van A naar C waarbij wijlen plastisch chirurg Paris Melis de borstvergroting van journaliste Janneke behandelt.

Janneke (destijds 31) is freelance journalist in Amsterdam. Ze heeft huisje, boompje, beestje, maar GEEN BORSTEN. In een driedelig feuilleton volgens wij haar op weg naar de gedroomde C-cup.

Deel een: Tijdelijke borsten, de oplossing?

Hoofdredacteur Eva mailt. Ik heb in het verleden een aantal artikelen geschreven voor het vrouwenblad Jackie en heb kleine tieten. Een en een blijkt in dit geval gek genoeg twee. Of ik Macrolane wil proberen: een middel voor tijdelijke borstvergroting. Het is een nieuwe behandeling waarbij je zonder operatie een cup groter gaat door middel van injecties met Macrolane. De behandeling zou in mijn geval van een A dus een B’tje maken. Klinkt goed. Het mailtje van Eva is kort. Ongeveer drie regels uitleg plus een afsluitende vraag: of ik interesse heb en zo snel mogelijk even iets van me kan laten horen. Anders gaat ze op zoek naar iemand anders. Ik begin te tikken: ‘Natuurlijk heb ik interesse! Zeg maar waar en wanneer.’ Vijf seconden later is het scherm weer leeg. Kort daarop volgt een nieuwe tekst: ‘Hoi Eva. Dank voor het aanbod. Maar ik doe het niet.’ Sent. Ziedaar in vijf seconden mijn hele dilemma.

Want ja: ik wil al heel lang heel graag grotere borsten. En nee: eigenlijk durf ik niets aan mijn lijf te laten doen. Dit zou het einde van het verhaal kunnen zijn, ware het niet dat dit ene kleine mailtje een stroom aan gedachten met zich meebrengt: zou dit dan eindelijk de oplossing kunnen zijn voor een probleem dat me al sinds de puberteit in de greep houdt? ‘s Avonds zit ik tegenover mijn vriend Sander aan tafel. ‘Ik kreeg een mailtje vandaag. Een opdracht van Jackie’, zeg ik nonchalant. ‘ Of ik Macrolane wil uitproberen.’ Sander kijkt me aan. ‘Wat?’ ‘O, een nieuw middeltje waarbij je je tieten kunt laten vergroten zonder operatie. Ze spuiten spul in waardoor je vollere borsten krijgt. Maar ik ga het niet doen. Ik heb geen idee wat het precies is. Ja, Jennifer Aniston heeft het gedaan. Maar wie weet wat de risico’s zijn? Dus ik doe het niet. Toch?’ Sander onderbreekt mijn geratel: ‘Waarom informeer je niet eerst eens wat het precies is? Je bent al zo lang met je borsten bezig. Als het veilig blijkt te zijn, lijkt mij dit juist een heel goede oplossing.’ Ik staar naar de enorme ronde aardappel op mijn bord.

Voor het slapengaan, neem ik nog snel een douche. In het donker, zoals gewoonlijk, wat sneu en waar is tegelijk. Alles beter dan die ongezellige 40 watt op mijn onvolgroeide boezem. In bed passeert ons gesprek in gedachten nog een keer de revue. Misschien heeft Sander wel gelijk. Informeren kan toch geen kwaad? Hoe lang twijfel ik nou al over een mogelijke borstvergroting? Macrolane zou wel eens de oplossing kunnen zijn. Geen operatie. Het middel is tijdelijk. Na een jaar is het weer weg. Kan ik mooi een tijdje aankijken hoe het is. Daarbij hoef ik niet te ‘liegen’ als ik ineens met een vollere voorgevel in het openbaar verschijn. Ik een borstvergroting laten doen? Nee joh! Hoe kom je erbij? Dat je maar ongeveer een cupmaat groter kan gaan, is voor mij geen probleem. Groter hoeft ook niet. En ja hoor, daar komen de kriebels in mijn buik. De gedachte dat ik deze zomer eindelijk eens in een leuke bikini naar het strand kan! Geen gehannes meer op het toilet van de strandtent om mijn gehate push-upbikini zo snel mogelijk te verruilen voor mijn reuze push-upbeha en shirtje! Weg met de gesloten shirtjes! Met deze gedachte val ik in slaap.

Verwarring

De euforie is echter van korte duur. Als ik de volgende ochtend onderweg ben naar mijn werk word ik alweer overvallen door twijfels. Zo stellig als ik Sander vanochtend vertelde dat ik Eva het goede nieuws ga mailen, zo groot is de verwarring nu. Een autorit is altijd een goed moment om dingen in mijn hoofd te ordenen, maar in dit geval werkt het averechts. Ik ben inmiddels de dertig gepasseerd. Wordt het niet eens tijd dat ik mezelf accepteer zoals ik ben? Alsof grotere borsten mijn levensgeluk vergroten. Sander vindt me – hoe gezapig dat ook klinkt – mooi zoals ik ben. En alsof de buitenwereld gek is: natuurlijk zal iedereen door hebben dat ik iets aan mezelf heb laten doen. Ze zullen over me praten. Achter mijn rug om. ‘Heb je het al gehoord? Ze lijkt altijd zo zelfverzekerd, maar dat blijkt dus mooi niet het geval.’ De rest van de rit houdt de hoofdvraag me bezig: waarom zou ik het doen? Ik heb qua uiterlijk verder niets te klagen. Zit letterlijk en figuurlijk prima in mijn vel en besef heus wel dat mijn vraagstuk een luxeprobleem is. Anderzijds is het iets dat mij sinds mijn puberteit al bezig houdt. Ik herinner me een citaat uit mijn dagboek van 17 jaar geleden: ‘Marije heeft inmiddels bloemkolen. Ik heb helemaal niets.’ En schamen doe ik me er eigenlijk ook niet voor. Tuurlijk zou ik liever grotere willen hebben, maar het is niet zo dat ik gebukt over straat ga. En ja, natuurlijk waren er onzekere momenten als ik voor het eerst het bed deelde met een nieuwe partner, maar na verloop van tijd verdween dat gevoel meestal wel. Sterker nog, het liefst riep ik zelf zo snel mogelijk dat ik het van mijn tieten niet moet hebben. Sowieso ben ik iedereen altijd voor als het om mijn jopies gaat. Het gevolg is dat er juist vaak grappen worden gemaakt over mijn borsten. Op een themafeestje werd ik zodoende verwacht als Pamela Anderson. Mijn outfit – twee plastic tieten van de feestwinkel, dikke rode lippenstift en een te kort rokje – gooide overigens hoge ogen.

Een telefoontje stopt mijn gedachten. Beste vriendin Kim aan de lijn. Ik vertel haar over mijn twijfels.’Gewoon doen’, roept ze door de telefoon. ‘Mensen praten toch wel. Over een week gaat het weer over iemand anders. Voor mij blijf je dezelfde. Maar dan met tieten. ‘ En ineens denk ik: ze heeft gelijk. Kan mij het nou schelen eigenlijk? Ik kan toch gewoon op consult gaan? Aangekomen op mijn werk, mail ik hoofdredacteur Eva. ‘Ik heb me bedacht. Waar en wanneer kan ik me melden voor een afspraak?

Macrolane

Een week later is het zover. Samen met Sander sta ik voor een chique pand in Amsterdam Oud-Zuid. Ik heb een afspraak met dokter X, de man die mij mogelijk een nieuwe voorgevel gaat bezorgen. In een witte, lichte spreekkamer ontmoeten we dokter X. We krijgen cappuccino en een bakje nootjes, wat een rare combinatie is. Toch is zowel mijn kop koffie als het bakje binnen drie minuten leeg. De dokter zegt dat-ie best begrijpt waarom ik zenuwachtig ben. ‘Het is toch ook niet niks?’ Gek genoeg stelt Sander die middag de meeste vragen, terwijl ik luister en denk, heel veel denk. Over het hyaluronzuur dat zal worden ingespoten in mijn borsten. Over Macrolane, dat wordt geproduceerd door een Zweeds bedrijf en al aan menig onderzoek is onderworpen. Dat de behandeling tussen de dertig en negentig minuten duurt en gebeurt onder lokale verdoving. En dat het spul na ongeveer een jaar door je lichaam is afgebroken en je borsten dan dus weer de oude zijn. Wat als ik op termijn zwanger wil worden, vraag ik. De dokter zegt dat hij voor de zekerheid geen zwangere vrouwen behandelt, maar verder kan het geen kwaad. ‘Hyaluronzuur komt van nature voor in het lichaam en ook in borsten. ‘Over mogelijke risico’s spreekt dokter X ook. Ja, er is een kans op verklevingen. ‘Maar daar is gelukkig makkelijk wat aan te doen. Drukken of masseren is mogelijk, maar ook het injecteren van een enzym dat de Macrolane weer oplost. ‘Om zijn verhaal te ondersteunen, bekijken we voorbeelden op zijn laptop. Voor en na. Het ziet er mooi uit. Anderhalf uur later staan Sander en ik weer buiten. We bespreken de voordelen. Het is snel. Ik hoef niet onder het mes. De dokter en zijn kliniek komen betrouwbaar over. En het belangrijkst: deze zomer kan ik tieten hebben. Ik ga het doen.

Twijfels

‘s Ochtends in bed kijkt Sander me aan. Hij heeft gedroomd. Dat mijn borsten gesprongen waren en we samen in een bad van hyaluronzuur dreven. Shit, zijn droom heeft hem aan het twijfelen gebracht. ‘Ik weet het niet, hoor’, aarzelt hij. ‘Moet je niet gewoon iets nemen wat al jaren op de markt is? Doe dan een permanente borstvergroting als je het zo graag wilt. Zo vaak is de Macrolane behandeling in Nederland nog niet uitgevoerd. Ook ik heb liggen malen. Volgens dokter X ‘is er geen reden om aan te nemen dat Macrolane van invloed is op een mogelijke zwangerschap. Toch dringen de beelden van Softenonkindjes zich aan mij op. Tuurlijk, het is kort door de bocht en heeft er allemaal niks mee te maken, maar toch. Weten zij veel wat de gevolgen van Macrolane zijn op lange termijn. Toch nog eens navragen. ‘s Middags mail ik mijn twijfels aan Irene.

Probleem

Nieuw probleem dat zich vanaf dat moment aandient, is dat ik alleen nog maar naar borsten kan kijken. Kleine, grote, lelijke en mooie dringen zich aan me op. Het is net zoals wanneer je een nieuwe auto koopt en plotseling overal jouw gedroomde bolide ziet rijden. Of zoals hoogzwangere vriendin Marije zegt: ‘Werkelijk alle vrouwen om me heen lijken ineens zwanger’. Mijn idee was om mijn borsten te laten vergroten na mijn zwangerschap, zodat het allemaal wat minder zou opvallen. En: na een zwangerschap of twee begrijpt iedereen dat je de boel wat wilt opkrikken. Maar alle relaties die ik de afgelopen jaren heb gehad leidden niet tot het gedroomde gezinnetje. Waarom dan nu nog langer wachten? Het duurt misschien nog wel jaren voordat ik zwanger ben. Als het ooit al gebeurt. Hoewel ik inmiddels van de Macrolane heb afgezien, heeft de behandeling me wel weer sterk aan het denken gezet over een eventuele permanente borstvergroting. Ik bekijk dagenlang websites van verschillende klinieken. Na een week kan ik de foto’s en filmpjes dromen. Shanna voor de behandeling, Shanne na de behandeling. Nancy die een operatie heeft laten uitvoeren half onder de borstspier, Lizeth ervoor. De 4-jarige dochter van mijn broer die op bezoek is en toevalligerwijs op de plaatjes stuit, velt een vernietigend oordeel. ‘He, dat is een jongetje en dat een meisje’, zegt ze, wijzend op het na-resultaat. Tussen de bedrijven door praat ik met vriendinnen – overigens ‘toevalligerwijs’ wel alleen met diegene van wie ik zeker weet dat ze mijn keus niet zullen bekritiseren. Het is net als met relatieproblemen. Vriendin A (al jaren single) begrijpt best dat je op een dag bent vreemdgegaan, terwijl je daar bij vriendin B (zelf net bedonderd) beter niet mee kunt aankomen.

Na een week van stevig researchen pak ik de telefoon: ‘Spreek ik met kliniek Blooming in Haarlem (voorheen Bloemingdael in Overveen)? Ik wil graag een borstvergroting.’ Na het gesprek surf ik naar de site van H&M en bestel twee bikini’s. Hartje winter.

In deel 2 heeft Janneke een afspraak bij kliniek Blooming, het artikel lees je hier.

Bron: Jacky